AR2DaphneRossen

Duomo Santa Maria Nascente

Een van de grootste rooms-katholieke kathedralen in de wereld, een hoogstandje van de Gotische-kunst. Overal waar je kijkt is de kathedraal rijkelijk versierd. In het gebied Duomo, midden op het domplein in Milaan vindt je de kathedraal. De bouw heeft jaren geduurd maar het resultaat is dan ook adembenemend je komt ogen tekort.

De bouw startte in de 14e eeuw en werd pas in de 20e eeuw definitief voltooid. Met de bouw van de Dom van Milaan werd in 1386 begonnen door graaf Giangaleazzo Visconti. Hiervoor moest de zomerkathedraal S. Tecla wijken. De eerste jaren lag de leiding in handen van Italiaanse, Franse en Duitse meesters. Onder Filippino degli Organi (1400) gingen de bouwwerkzaamheden sneller. In 1418 kon het hoogaltaar ingewijd worden door paus Martinus V. Vanaf 1567 onder leiding van kardinaal Carlo Borromeo ging de bouw verder in een andere stijl.
Pellegrino Tibaldi ontwierp in 1616 een barokfaçade. Buzzi gaf hieraan gotische vormen. In 1572 wijdde kardinaal Borromeo de kerk in ter gedachtenis van de geboorte van Maria. Napoleon I liet ten slotte de buitengevel voltooien naar een ontwerp van Carlo Amati.
Aanvullende werkzaamheden aan de bovenste delen en de portalen duurden tot 1950. Daarna begonnen de eerste restauraties.

Het laatste Avondmaal

Santa Maria Della Grazie, het bouwwerk met de koepel van Bramante. De koepel en het klooster bouwde Bramante in een nieuwe stijl. Leonardo da vinci was in die tijd een grootse kunstenaar. In Milaan heeft hij maar een ding geschilderd en dat is het fresco in de eetzaal van Sante Maria Della Grazie. Het laatste avondmaal schilderde hij in opdracht van de paters.
Nadat ik het fresco in gombrich had gezien was ik erg benieuwd naar het echte werk.

Het werk is al een aantal keer gerenoveerd en moet doormiddel van constante temperatuur goed gehouden worden. Je ziet in het werk dat hij echte studies heeft gemaakt van de lichaamsbewegingen. Hij verteld echt een verhaal met zijn werk. Iedere emotie is afzonderlijk opgenomen.

Afbeeldingen Milaan;

Anton Corbijn

Anton Corbijn in het foam museum. Het is zijn eerste tentoongestelde serie werk in 9 jaar.
De serie foto's laat muzikanten en kunstenaars zien vanuit de tijd van Anton Corbijn. Het is een
heel andere manier van werken voor hem geweest. Hij wilde het creatieve proces en de complicaties
daarvan belichten. Toch heeft hij zo gefotografeerd dat ook de persoon even belangrijk is als het proces.
Wat opvalt is dat de foto's allemaal hetzelfde formaat hebben, je ziet een bepaalde manier van fotograveren het zijn zwart wit foto's en er is een bepaalde korrel in te zien!
De omgeving van het Foam is aangepast met kleurstelling van wit, grijs en oranje zodat de zwarte lijsten
met daarin de foto goed uitkomen..

www.mixedgrill.nl

Kunstenaars en musiciTwee en een half jaar geleden zijn de eerste plannen gemaakt voor deze tentoonstelling en Corbijn heeft met dit project vooral zichzelf op een nieuwe manier van werken willen focussen. In plaats van de nadruk op musici te leggen, heeft hij ook beeldende kunstenaars erbij betrokken. Wat deze mensen allemaal met elkaar gemeen hebben, is dat Corbijn ze allemaal bewonderd voor hoe ze te werk gaan en wat ze tijdens het creatieve proces meemaken.
Eerste serie in 9 jaar
Inwards and Onwards is Corbijns eerste serie in negen jaar. In de tussenliggende periode heeft hij zichzelf vooral wat ruimte willen geven om een manier van werken te zoeken die hem opnieuw mentaal zou verrijken. Aan zijn fotografie van de jaren ’70, muzikanten en groepen zoals Joy Division, Depeche Mode en U2, is in de jaren ’90 een einde gekomen en Corbijn was op zoek naar iets nieuws gegaan. Zijn drijfveer is altijd om mensen te ontmoeten die hij interessant vindt en in wie hij zich wil verdiepen. Hij ziet de ontmoetingen met mensen die hij bewondert als een manier om zichzelf mentaal te verrijken en er iets van op te pikken en op zijn eigen leven toe te passen.
Toegang tot een nieuwe wereld
Fotograferen is de ideale manier geweest om aan het Nederlandse landschap te ontsnappen en toegang te krijgen tot een wereld waarin artiesten leven voor hun kunst. Toen Corbijn eenmaal toegang had gekregen, verschoof de nadruk naar het fotograferen. Wat het fotograferen plezierig voor hem maakt is, is het avontuurlijke aspect. Niets is spannender dan je spullen pakken, naar iemands huis toe rijden en daar een geheel nieuwe wereld creëren. Corbijn heeft altijd zijn Hasselblad hiervoor gebruikt. Ook de tijd tussen het maken van een foto en de twee, drie dagen die er verstrijken voordat ze klaar zijn, ziet hij als onderdeel van het spel en dat het avontuur vergroot.
Een kijkje naar binnen
Niet alleen de prachtige beelden van zijn foto’s spreken tot de verbeelding van zoveel mensen, maar ook de oprechte interesse in zijn subject zorgt ervoor dat de lading van de foto’s anders is dan een gewoon portret. Corbijn wil oprecht weten wie de mensen zijn die de kunst maken en wat hen inspireert om dat te doen. Hoe gaan ze om met hun roem en waar hebben ze het moeilijk mee? Hij wil betrokken raken bij wie al deze kunstenaars zijn en een eenmalig samenwerking is daarbij de meest geschikte manier om de mythe die deze kunstenaars omringt in stand te houden. Corbijn is een fotograaf die dingen romantiseert: het hele scheppingsproces wat plaats vindt in ateliers of muziekstudio’s is een worsteling waar hij niet alleen een fascinatie voor heeft, maar ook de worsteling in herkent die hij zelf in zijn leven heeft meegemaakt.
Podiumplezier vs. schrijfproces
Wat Anton Corbijn met Inwards and Onwards wil laten zien is, naast de ‘inner struggle’ tijdens het creatieproces, het verschil tussen het creëren en opvoeren. Tussen beeldende kunstenaars en musici is op dit vlak een groot verschil. Voor Corbijn is er een grote discrepantie tussen het ‘orgasme op het podium’ en het schrijven en vele malen herschrijven van een lied. Het podiumplezier staat vol in contrast met de ontwikkelingen die aan de opvoering vooraf gaan en het is juist deze fase die zijn fascinatie aanwakkert. Wat volgens hem ook meespeelt, is het feit dat kunstenaars, in tegenstelling tot pop artiesten, geen rol hoeven te spelen en een bepaald imago hoog te houden hebben. Het uiterlijk speelt een minder grote rol dan bij rocksterren.
Gefrustreerde schilderHet visualiseren van het creatieve proces is misschien niet helemaal de goede omschrijving van Inwards and Onwards. Corbijns doel is vooral geweest om zichzelf een nieuwe uitdaging te geven en zich meer in te laten met de beeldende kunstenaars: mensen met wie hij zichzelf sterk verbonden voelt door de worstelingen die zij tijdens het maken van kunst doorstaan. Voor hem was dit project een nieuwe manier van werken en was het ook een gelegenheid om zichzelf te identificeren met deze mensen: “Deep down ergens ben ik ook een gefrustreerde schilder”.
BuitenbeentjesNaast de foto’s die hij speciaal voor deze tentoonstelling heeft geschoten, heeft Corbijn er ook foto’s uit de jaren ’90 bij betrokken. Destijds zijn ze buiten de boot gevallen, maar hij voelde de drang om ze weer nieuw leven in te blazen. Naast beeldende kunstenaar en musici zijn er ook foto’s van Nelson Mandela, Lance Armstrong en Kate Moss te zien: niet bepaald beroemdheid die in het rijtje van uitvoerende kunstenaars passen, maar die door hun eigen bijzondere prestaties verdienen om in de aandacht te staan.
Ondanks zijn vele projecten naast fotografie (videoclips, films etc.), blijft Anton Corbijn zichzelf op de eerste plaats als fotograaf beschouwen. Film en fotografie zal hij in het vervolg gescheiden gaan houden, maar dat betekent dat er nog veel aan zit te komen. Met Inwards and Onwards is hij ‘back to basic’ gegaan en heeft hij het gevoel van zijn eerste foto’s teruggevonden. De identificatie met de kunstenaars in kwestie is een aspect wat deze serie nog persoonlijker en oprechter maakt: het enige wat nog sterker is dan zijn kwaliteit als fotograaf is zijn interesse in en bewondering voor wie hij voor zich heeft.